Τρίτη 6 Μαρτίου 2018

Το όνειρο


Το πρώτο που προσπαθήσαμε να σώσουμε όταν μας κλάδεψε τα πόδια η "οικονομική κρίση" ήταν το όνειρο. Όχι από εκείνα τα όνειρα του επί δεκαετιών Μάτριξ για ταξίδια στο Μαλιμπού και σπίτια στο Μανχάταν.

Όσοι δεν την είχαν πατήσει με τέτοιου είδους ανοησίες είναι αυτοί που πληρώνουν διπλά τα επιτόκια από το 2010 γιατί δεν είναι δάνειο στην τράπεζα ή χρέος στην εφορία που κάνεις έναν εξωδικαστικό διακανονισμό μειώνοντας το ψωμί και το μακαρόνι για να πληρώσεις το χρέος σου προς την "πατρίδα".

Το επιτόκιο του ονείρου είναι ατέλειωτες νύχτες αϋπνίας, αμέτρητες στιγμές της ημέρας που μέσα στην μαυρίλα προσπαθείς να κρατήσεις και να κρατηθείς από μία στιγμή εκείνου του ονείρου, επαναλαμβανόμενες βουτιές από τον γκρεμό όταν το όνειρο γλιστράει από τα χέρια σου προς το κενό και απόλυτη μοναξιά όταν το όνειρο κλείνει την πόρτα κάθε βράδυ χωρίς να σου πει ούτε μία καληνύχτα.

Κι όταν το πάρεις απόφαση ότι το όνειρο θα μείνει όνειρο έχεις πεθάνει κι ας αναπνέεις, ας βρίσκεσαι ανάμεσα στους άλλους, ας παλεύεις για ένα 20ευρω που θα σου βγάλει τις υποχρεώσεις τριών ημερών, ας διανύσεις και τα χιλιόμετρα γήινης ζωής που σου απομένουν μετρώντας ρυτίδες που προστίθενται και δόντια που αποχαιρετούν το στόμα σου.


Μακάρι τα όνειρα όλων των ανθρώπων να είχαν εμβαδόν και φόρο κινητής κι ακίνητης περιουσίας, να χωρούσαν σε ντουλάπες ακριβών ρούχων και σε γκαράζ αυτοκινήτων. Μακάρι να ήταν "μπράβο" και "τα κατάφερες". Μακάρι να ήταν τόσο πολύπλοκο και τόσο ψεύτικο. Θα ήταν πιο εύκολο το πέρασμα στην ζωή.

6 Μαρτίου 2018
11.051η ημέρα παλεύοντας να κρατήσω το όνειρο.

Πηγή: omonodromos


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου