Είναι η φράση ευαγγέλιο που ξεστόμισε η Μάργκαρετ Θάτσερ, μόλις ξεμπέρδεψε με τους ανθρακωρύχους.
Αρέσουν πολύ τα λόγια αυτά, στους φιλελέδες που την λάτρεψαν.
Η μακαρίτισσα -να αναπαύεται η φιλελεύθερη ψυχή της, εκεί ψηλά που βρίσκεται-δεν είχε σε αυτό άδικο.
Γιατί σοσιαλισμός με δανεικά και αγύριστα, δεν μπορεί να περπατήσει.
Όταν στερέψει η δεξαμενή των χρηματοδοτήσεων από τους τρίτους, μπορούν να στάζουν παροχές οι κρουνοί της δημόσιας παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας;
Όχι, βέβαια. Πώς θα πληρωθούν οι δάσκαλοι και οι γιατροί;
Από πού θα πάρουν επιδόματα οι άνεργοι;
Με τι χρήματα θα κτιστούν εργατικές κατοικίες;
Και πώς να έχει άδικο η αείμνηστη, όταν κοτζαμάν- έτσι προφέρεται στα πειραιώτικα, και όχι κοτζάμ- Άδωνις Γεωργιάδης μας έδωσε με γραπτό του μήνυμα να καταλάβουμε ότι πρέπει να αγιάσει το στόμα της;
Η βαρώνη, αυτή που μαζί τον Ρήγκαν, έγιναν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή στους λαούς τους πάνω, σίγουρα θα πίστευε, ότι το καλό με τον καπιταλισμό είναι πως αρχίζει με τα χρήματα των άλλων.
Κυρίες και Κύριοι, εσείς που διαβάζετε Πιτσιρίκο, καλώς ήρθατε στον θαυμαστό κόσμο μιας οικονομίας που τρέφεται και συντηρείται με ξένα χρήματα: Της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.
Αυτήν, την οποία κακώς οι προοδευτικοί οικονομολόγοι, την συνδέουν με τον καπιταλισμό καζίνο.
Λένε, λοιπόν, καπιταλισμό καζίνο το παιγνίδι να μαζεύεις των άλλων τα λεφτά και να τα παίζεις χωρίς δικό σου ρίσκο.
Δηλαδή, τι εννοούν;
Να, ότι οι μεγάλοι παίκτες που στηρίζουν αυτό το μοντέλο, Τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες και funds -άλλοι τα λένε κερδοσκοπικά, κάποιοι τα λένε και κοράκια η αρπακτικά- παίζουν, μέσα από περίεργα παιγνίδια, με την πραγματική οικονομία σαν να βρίσκονται σε ένα καζίνο.
Τι παιγνίδια παίζουν; Τα παράγωγα, τα ομόλογα χρέους, τα options και τα futures, και φυσικά
μετοχές.
Και ισχυρίζονται, οι προοδευτικοί οικονομολόγοι, ότι όλοι αυτοί, οι μεγάλοι παίκτες της οικονομίας, παίζουν αναμεταξύ τους, σαν να βρίσκονται σε ένα καζίνο-ρουλέτα ή Black Jack με ξένα λεφτά.
Λεφτά, που τους έδωσαν άλλοι να τα παίξουν η τα πήραν από άλλους για να τα παίξουν.
Ε λοιπόν, το παιγνίδι με αυτά τα χρηματοοικονομικά προϊόντα της ελεύθερης οικονομίας, δεν είναι ούτε καπιταλισμός καζίνο, ούτε καν καπιταλισμός χαρτοπαικτικής λέσχης.
Είναι καπιταλισμός- πρακτορείο στοιχημάτων. Σαν αυτά της Totenham Court Road που μαζεύουν Ασιάτες και τους προτείνουν να παίξουν από το αν θα πέφτει βροχή ανήμερα τα Χριστούγεννα, μέχρι το σε ποια ηλικία θα τα τινάξει η Βασιλομήτωρ.
«Μα, είναι σοβαρά πράγματα, αυτά που μας γράφεις τώρα;» θα ρωτήσει ο πρώτος περίεργος.
«Και τι σχέση μπορούν να έχουν οι μπούκηδες με τους Τραπεζίτες;» μπορεί να συμπληρώσει στη συνέχεια, και τον ευχαριστώ, γιατί μου δίνει την πάσα, να γράψω ένα κείμενο για την χρηματιστική οικονομία.
«Πολύ μεγάλη» είναι η απάντηση.
Να ξεκινήσουμε; Ναι.
Τι είναι τα παράγωγα;
Θεωρητικά είναι εργαλεία αντιστάθμισης κινδύνου των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην πραγματική οικονομία.
Είσαι μεγάλος αγοραστής καφέ; Αντισταθμίζεις τον κίνδυνο να αυξηθεί η τιμή του επειδή μπορεί να πλακώσει η Κατρίνα, να καταστρέψει την παραγωγή από μια βραζιλιάνικη φυτεία, και να αγοράσεις τον καφέ στα ύψη.
Αγοράζεις, με 2% ασφάλιστρο, ένα παράγωγο καφέ για δύο χιλιάδες τόνους και σε περίπτωση που ανέβει η τιμή του καφέ αποζημιώνεσαι με την διαφορά της νέας από την παλιά τιμή.
«Ωραία, ρε φίλε» θα ρωτήσει μια κυρία, που, αντί να βλέπει Μενεγάκη, διαβάζει την απλοϊκή αυτή ανάλυση των χρηματοοικονομικών προϊόντων -και χάρη στο κείμενο μαθαίνει τι είναι παράγωγο- «και είναι κακό ο επιχειρηματίας να κάνει μια ασφάλιση για να προστατεύσει την δουλειά του; Εγώ, γιατί ασφαλίζω το σπίτι μου, από φωτιές και πλημμύρες;»
Όχι, Κυρία μου. Δεν είναι κακό, ούτε αυτός που αγοράζει τον καφέ να θέλει να προστατευτεί από μια απρόβλεπτη φυσική καταστροφή, ούτε εσείς που ασφαλίσατε το σπίτι σας.
Θα πάρετε την αποζημίωση που έχετε συμφωνήσει, σε περίπτωση που αρπάξει το σπίτι σας φωτιά, επειδή ο απρόσεχτος σύζυγος άφησε το τσιγάρο του αναμμένο πάνω στο κομοδίνο.
Αλλά είναι πολύ κακό να πάω εγώ -που δεν σας ξέρω, σε μια ασφαλιστική και να πληρώσω μια ασφάλεια 500 ευρώ τον χρόνο για να τσεπώσω εκατό χιλιάρικα, σε περίπτωση που το δικό σας σπίτι αρπάξει φωτιά.
Το καταλάβατε, φαντάζομαι. Θα παρακαλάω να καταστραφείτε εσείς -που μπορεί να μην έχετε ασφάλεια- για να αποζημιωθώ εγώ. Για ένα σπίτι, που δεν είναι δικό μου.
Δηλαδή, με πιο απλά λόγια, την ασφάλεια που έχετε κάθε δικαίωμα να αγοράσετε εσείς, μια Τράπεζα έχει το δικαίωμα να πιάσει και να την πουλήσει σε όσους θέλει.
Τι θα γίνει αν το σπίτι σας, πάρει φωτιά;
Εσείς, αν δεν το έχετε ασφαλίσει, αφού πρώτα πλακώσετε στο ξύλο τον σύζυγό σας, θα πάρετε τα @ρχίδια σας, και άλλοι χίλιοι τζογαδόροι θα τσεπώσουν από εκατό χιλιάρικα ο καθένας.
Κάπως έτσι, λειτουργούν τα παράγωγα. Τζογάρεις σε κάτι που δεν έχεις.
Και παρακαλάς -αν δεν βάζεις ο ίδιος την φωτιά- να καεί το σπίτι τού άλλου για να πάρεις εσύ τα ασφάλιστρα.
Είναι, λοιπόν, αυτό οικονομία καζίνο;
Όχι, είναι στοιχηματική οικονομία.
Το ποδοσφαιρικό στοίχημα «άσσος στο ημίχρονο, δύο τελικό , over και τα δύο τα ημίχρονα» που παίζουν Κορεάτες bookers σε στημένα παιγνίδια της Β΄ Εθνικής, δεν είναι τίποτα μπροστά στα σύνθετα χρηματοοικονομικά παράγωγα εγγυημένης απόδοσης που φτιάχνονται σωρηδόν από χρηματιστές που ψάχνουν για μ@λάκες.
Και όταν λέμε σύνθετα, εννοούμε να ρίξεις μέσα στο χαρμάνι των προϊόντων που διαπραγματεύονται όσες περισσότερες ασύμμετρες μεταβλητές. Αυτές οι μεταβλητές, πρέπει να επαληθευτούν όλες για να πάρεις τα χρήματα σου πίσω μαζί, φυσικά με ένα ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου.
Οι αποδόσεις, που συνήθως υπόσχονται είναι εξωπραγματικές, αλλά, αν τις αποτιμήσεις προκαταβολικά υπέρ σου, όπως έκανε το σοφό δίδυμο Σημίτη-Στουρνάρα, μπορείς να μειώσεις τα κρατικά ελλείμματα και να μπεις σε μια Οικονομική Νομισματική Ένωση.
Δηλαδή, το κεφάλαιο που σου υπόσχεται ότι θα σου επιστρέψει ένα κωλόχαρτο, σαν αυτό της Goldman Sachs που μας φόρτωσε ο Καθηγητής, είναι εγγυημένο, μόνο στην περίπτωση, που στο καλάθι, με όλων των ειδών τα χρηματοοικονομικά φρούτα, δεν βρεθεί ούτε ένα σαπάκι.
Τι βάζουν μέσα στο καλάθι;
Ομόλογα κρατών έτοιμα για χρεοκοπία, απλήρωτα στεγαστικά δάνεια Λατινοαμερικάνων μεταναστών, συμβόλαια μελλοντικής παράδοσης πετρελαίου από πηγές που ακόμη δεν έχουν ανοίξει, δείκτες από Χρηματιστήρια της Άπω Ανατολής, ισοτιμίες νομισμάτων, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί η κούτρα αυτών που τα σχεδιάζουν.
Ε, αν κάτι από αυτά στραβώσει -που συνήθως στραβώνει γιατί με άλλα αντισταθμιστικά παράγωγα ποντάρουν αντίθετα την στιγμή της λήξης του προϊόντος- χάνεις όχι μόνο την απόδοση αλλά και μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο για κάθε επιμέρους προϊόν στο οποίο πόνταρες.
Είναι τόσο σύνθετοι οι μαθηματικοί τύποι υπολογισμού της πιθανής απόδοσης, που μπορεί να τον καταλάβει μονάχα αυτός που τον σχεδιάζει. Καμιά φορά, δεν το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος που το πλασάρει.
Καθόλου δεν παραξενεύτηκαν, οι συνάδελφοι δύο οικονομολόγων με Νόμπελ, όταν είδαν να πηγαίνει άπατο το fund LCTM που έφτιαξαν οι νομπελίστες και φέσωσαν την αγορά με δισεκατομμύρια δολάρια.
Και ενώ στους θεατές ενός καζίνο, τα λεφτά που χάνουν οι βλάκες δεν έχουν κανένα άμεσο αντίκτυπο σε αυτούς που δεν παίζουν και κάνουν χάζι, στην χρηματιστική οικονομία αρκεί ένα μεγάλο στοίχημα να ρίξει μια χώρα έξω και να την πληρώσουν άλλοι, άσχετοι με το παιγνίδι.
Θυμάστε την ρωσική αρκούδα, το κέλτικο λιοντάρι και τις ασιατικές τίγρεις;
Με στοιχήματα, τα άγρια αυτά θηρία τα μετάλλαξαν σε κατοικίδια.
Από την μία μέρα στην άλλη, λαοί ολόκληροι υποφέρουν από μέτρα λιτότητας, κυβερνήσεις αλλάζουν, δημοψηφίσματα ακυρώνονται και τραπεζίτες -συνάδελφοι των τζογαδόρων- αναλαμβάνουν να σώσουν αυτούς που κατέστρεψαν.
Σε σκουπίδια, λοιπόν, αυτής της μορφής, με ιδιαίτερα πολύπλοκους τύπους απόδοσης, ποντάρουν τις αποταμιεύσεις συνταξιούχων ή Οργανισμών που διοικούνται από ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν ούτε εξίσωση πρώτου βαθμού να λύσουν.
Μεταξύ μας, οι μαθηματικές πιθανότητες να κερδίσεις, σε ένα σύνθετα σχεδιασμένο από fund στοίχημα, είναι περίπου 1:36.
Είναι σαν να παίζεις μπαρμπούτι και να κερδίζεις μόνο με εξάρες.
Ε! Ο αντίπαλος σου θα ποντάρει, ό,τι έχει και δεν έχει. Είναι σίγουρος, ότι δύσκολα μπορεί να τις φέρεις. Θα δανειστεί κιόλας από πάνω, για να παίξει πιο πολλά σε βάρος σου.
Κι αν έρθουν οι εξάρες;
Με άλλα λόγια, εάν ο αντίπαλος της Τράπεζας η του fund πιάσει το στοίχημα που έβαλε;
Κι αν το στοίχημα είναι τόσο μεγάλο και δεν έχει μία το fund να εξαργυρώσει το κωλόχαρτό του;
Και πώς να έχει, όταν ποντάρει πενήντα με εκατό φορές περισσότερα, από όλα μαζί τα διαθέσιμά του;
Για να γίνω κατανοητός, είναι σαν να πηγαίνεις να παίξεις ζάρια, να έχεις στην τσέπη σου δέκα ευρώ και να χτυπάς στην ζαριά του άλλου χίλια.
Στη μπαρμπουτιέρα, αν ποντάρεις και δεν έχεις να πληρώσεις τη ζαριά του άλλου, σε πλακώνουν στο ξύλο, σου κατεβάζουν τα παντελόνια και σε πετάνε γυμνό στο δρόμο.
Στον κόσμο της ελεύθερης οικονομίας, όμως, είσαι «too big to fail». Δεν σε αφήνουν να σε ατιμάσουν. Αν είσαι τράπεζα ή επενδυτική εταιρεία, σε αναχρηματοδοτούν.
Πώς; Βάζουν πρόσθετους φόρους, κόβουν κοινωνικές παροχές, μαζεύουν χρήματα και τους τα δίνουν. Για να ξαναπαίξουν, μήπως και ρεφάρουν.
Σου υπόσχονται, βέβαια, οι τραπεζίτες ότι θα στα επιστρέψουν ή σου δίνουν σε αντάλλαγμα μετοχές τις οποίες πλήρωσες με είκοσι ευρώ το κομμάτι και σε ένα μήνα δεν θα πιάνουν ούτε είκοσι σεντς.
Την προσομοίωση αυτής της χρηματιστικής αντίληψης, την έκανε με επιτυχία ταξιτζής, αν και η σεξιστική του άποψη μου κακοφάνηκε.
Τι ήταν να μου έρθει και έμενα να του ξανοιχτώ -όταν κατάλαβα ότι δεν γουστάρει την Taxibeat- και να αρχίσω να του λέω παραδείγματα από την αεριτζίδικη οικονομία;
Είχα αμφιβολίες, αν έπιασε τα κόλπα με τα οποία δουλεύουν οι αξιότιμοι Κύριοι των τραπεζών.
Τον ρώτησα, αν κατάλαβε πώς καλύπτουν τις ζημιές τους οι τράπεζες.
«Το κατάλαβα, ρε φίλε» μου απάντησε. «Βλάκας, δεν είμαι. Κάνουν τον πoύστη με ξένο κώλο».
Τα προϊόντα αυτά, για να κλείσουμε τον κύκλο των σύνθετων ομολόγων, σχεδιάζονται από funds, πουλιούνται σε τράπεζες, και οι τελευταίες, με τη σειρά τους, τα ξεφορτώνονται σε αφελείς.
Για κάθε πάσα του μουτζούρη από τον έναν στον άλλον, πληρώνεται γκανιότα και ο τελευταίος πληρώνει και τα σπασμένα.
Τα τρελά στοιχήματα δεν παίζονται φυσικά μεταξύ των κορακιών, αν και στον χώρο αυτό δεν ισχύει το γνωμικό ότι κόρακας δεν βγάζει το μάτι κόρακα.
Παίζονται με συνταξιοδοτικά ταμεία σιδηροδρομικών υπαλλήλων, ταξιθετών και δημοσιογράφων, που διοικούνται συνήθως από κουμπάρους επαρχιωτών βουλευτών ή αποτυχόντες πολιτευτές.
Να συνεχίσουμε αυτή τη προσομοίωση του καπιταλισμού;
Ναι, να την συνεχίσουμε μια και φτάσαμε ως εδώ και δεν απομένει παρά άλλο τόσο κείμενο.
Κάποιοι, μπορεί να παρομοιάσουν τα παιδιά της χρηματιστικής οικονομίας με τους παπατζήδες.
Κάνετε και πάλι λάθος.
Ο παπατζής μπορεί να κουνάει τα χέρια του γρήγορα για να μπερδευτείτε και να μη βρείτε τον παπά, αλλά κανένας παπατζής δεν παίζει τον παπά με την ταχύτητα που μπαινοβγαίνουν οι εντολές εκτέλεσης ή αναίρεσης χρηματιστηριακών πράξεων.
Ο παπατζής, πριν ξεκινήσει, δείχνει τον παπά και αρχίζει να παίζει.
Στα γρήγορα, μήπως και σας μπερδέψει; Ναι, πολύ γρήγορα.
Αλλά τον παπά δεν τον αλλάζει, εάν θέλει να μην μανουριάσουν οι παίκτες.
Οι χρηματιστές -αυτοί που παίζουν με τα λεφτά των άλλων- μέσω των εταιρειών διαπραγμάτευσης υψηλής συχνότητας, χρησιμοποιούν ταχύτατους υπολογιστές, που μέσω αλγορίθμων αναλύουν τα στοιχήματα των άλλων και αναιρούν σε κλάσματα δευτερολέπτου μια εντολή μπλόφα.
Με πιο απλά λόγια;
Ποντάρουν, παραδείγματος χάρη, στην πτώση μιας μετοχής.
Ένας αλγόριθμος, μόλις δει ότι μπαίνουν αντίθετα στοιχήματα -οπότε θα χάσουν τα χρήματά τους-, ακυρώνει την εντολή, πριν ο αλγόριθμός του αντίπαλου υπολογιστή κλείσει το deal.
Εδώ, πλέον, μιλάμε για παιγνίδια χρόνου μεταξύ αλγορίθμων φυτεμένων σε υπολογιστές. Θα κερδίσει ο πιο ταχύτερα σχεδιασμένος υπολογιστής.
Εσύ, που παίζεις από το Laptop με τα 20 Μbps, μπορείς να κατανοήσεις πόσο χρόνο δίνεις στον παίκτη του μεγάλου fund που δουλεύει με ταχύτητα 1.200 Τbps;
Η χρηματιστική οικονομία, για να προχωρήσουμε παρακάτω δεν είναι καζίνο, όταν σε αυτή παίζονται τα πατροπαράδοτα παιγνίδια των μετοχών ή των κρατικών ομολόγων.
Μοιάζει περισσότερο με στημένη ιπποδρομία, αλλά χωρίς, πάλι, τους άγραφους κανόνες του.
Στα άλογα, αυτοί που στρώνουν τις κούρσες, έχουν επαρκείς πληροφορίες.
Γνωρίζουν τις ημερομηνίες περιόδου των θηλυκών και ξέρουν σε ποια διαδρομή να τα ρίξουν. Είναι κολλητοί με κτηνιάτρους του Ιπποδρόμου και έχουν γνώση των ιατρικών προβλημάτων των ζώων.
Το ίδιο γίνεται και με τις μετοχές.
Οι χρηματιστές έχουν στοιχεία-ισολογισμούς, καταστάσεις, αποφάσεις ΔΣ για εξαγορές ομοειδών επιχειρήσεων, off the record πληροφορίες ή inside information και άλλα πολλά, που αγνοούν οι επενδυτές ή οι παθιασμένοι παίκτες.
Οι τελευταίοι, όχι μόνο ισολογισμό δεν μπορούν να διαβάσουν, αλλά δεν ξέρουν ούτε τι πουλάει η εταιρεία.
Του ιπποδρόμου οι διοργανωτές γνωρίζουν, εκτός από τα άλογα, και τους αναβάτες.
Και ξέρουν ποιος αναβάτης πρέπει να πιαστεί, να πέσει και να χαθεί η κούρσα. Χωρίς να τον πάρει χαμπάρι η μαρίδα .
Τα ίδια, για να μη πω χειρότερα, γίνονται και στο Χρηματιστήριο.
Θέλουν να ξεφορτωθούν μετοχές;
Δίνουν ένα χαρτζιλίκι σε παπαγαλάκια και λίγες διαφημίσεις σε εφημερίδες και η μετοχή πτώμα ανασταίνεται.
Θυμόμαστε όλοι τις εποχές Σημίτη και Παπαντωνίου;
Δεν χρειάζονταν, τότε, παπαγαλάκια. Την δουλειά την έκαναν πολιτικοί αβανταδόροι.
Φυσικά, το να συγκρίνουμε τους κανόνες του Ελληνικού Χρηματιστηρίου με τους αντίστοιχους αμερικάνικους είναι σαν να συγκρίνουμε το dress code πορτοφολάδων του παλιού Φαληρικού Δέλτα με αυτό των λόρδων, που πάνε στις ιπποδρομίες του Ascot.
Στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης φιγουράρουν η Exxon,η Amazon και η Google, με αξία η κάθε μία που υπερβαίνει το ΑΕΠ όλων μαζί των βαλκανικών χωρών.
Στο Ελληνικό Χρηματιστήριο, θα βρεις ακόμη Κλωστοϋφαντουργίες με εργοστάσια σκελετούς, τεχνικές εταιρείες με πάγια δυο μπουλντόζες και τράπεζες με χρηματιστηριακή αξία μικρότερη από βιοτεχνία του Ντίσελντορφ.
Είτε, όμως, εγχώριο είναι το Χρηματιστήριο είτε Ευρωπαϊκό, ο τρόπος να παίζεις με τα χρήματα των άλλων, πάντα υπάρχει. Χρειάζεται μόνο μοντάρισμα του παιγνιδιού.
Στον Ιππόδρομο οι κούρσες στήνονται 6Χ6 η 8Χ8.
Σε κάθε κούρσα θα ρίξουν και δύο προβληματικά άλογα ή κανένα πιασμένο αναβάτη, που θα πέσει κάτω και θα εμποδίσει το διπλανό άλογο να τερματίσει, εάν δουν, ότι στη κούρσα θα χάσουν τα χρήματα τους.
Ακόμη όμως και εκεί, σε αυτόν τον βρώμικο χώρου του Ιππόδρομου, υπάρχει ο σεβαστός κανόνας του «πληρώνεις για να παίξεις».
Στην ελεύθερη οικονομία, στην οικονομία που πρέπει να ξεχωρίζουν οι άριστοι και βραβευμένοι επιχειρηματίες, κανένας Βγενόπουλος- να αναπαύεται και αυτουνού η ψυχή, και εάν ο Θεός είναι φιλελές, να του συγχωρέσει που ό,τι έπιασε στα χέρια του το κατέστρεψε- δεν πλήρωσε για την Marfin.
Κανένας διοικητής της ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ δεν έβαλε από την τσέπη του λεφτά για να καλύψει τις ζημιές από τα δανεικά που μοίρασε σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.
Μάλιστα, ένας από αυτούς τα έβγαλε έξω και στο Λονδίνο, παραμονές των capital controls.
Και θα μου πεις, γιατί να βάλει λεφτά, όταν μπορεί να χωρίσει, εκ των υστέρων, την πτωχευμένη τράπεζα του σε κακή και καλή;
Την κακή την φορτώνονται οι φορολογούμενοι και την καλή την παίρνει κοψοχρονιά άλλη συστημική τράπεζα. Που και αυτή, στη συνέχεια, σώζεται με άλλη αναχρηματοδότηση.
Και το πιο έξυπνο; Αυτό, που μόνο σε μια χρηματιστική οικονομία μπορεί να γίνει;
Τα χρήματα για την απόκτηση των μετοχών της συστημικής τράπεζας, αυτής που αγόρασε την τράπεζα που φαλίρισε , μπορεί να τα έχει δανείσει, χωρίς να έχει πάρει καμία εγγύηση, ο Τραπεζίτης που διοικούσε την τράπεζα που έριξε έξω.
«Τελειώνεις φίλε;» θα ρωτήσει κάποιος. «Αρκετά μας είπες για μπαρμπουτιέρες, παπατζήδες και ιπποδρόμους. Έχει μείνει τίποτα άλλο από τα παράνομα στοιχηματικά παιγνίδια;»
Φυσικά. Τα πιο χοντρά παιγνίδια σε στοιχήματα. Τα futures και τα options. Είναι, σαν τις κυνομαχίες.
Ένα fund, ας πούμε, έχει κλείσει συμβόλαιο με option να πουλήσει πετρέλαιο με 65 δολάρια το βαρέλι, και θέλει η τιμή του να μην καβατζάρει τα εξήντα.
Είναι η τιμή που έχει αντισταθμίσει την πώληση με το ανάλογο συμβόλαιο αγοράς.
Θα κερδίσει από την διαφορά της τιμής αγοράς από την πώληση.
H τιμή- παρά τις προβλέψεις τους, που συνήθως πέφτουν έξω- ανεβαίνει τρελά.
Τον συμφέρει να εξοντώσει το λυκόσκυλο της Βενεζουέλας που έχει μειώσει την παραγωγή παίρνοντας γραμμή από τους Άραβες.
Πώς θα γίνει αυτό;
Έχει έτοιμη για την αρένα των σκυλιών μια εταιρεία παραγωγής πετρελαίου με σχιστολιθική σχάση.
Μια φιλική τράπεζά της θα πουσάρει την νέα εταιρεία fracking με δάνεια και θα αρχίσει αμέσως την παραγωγή πετρελαίου για να πέσει η τιμή του.
Είναι το Pitbull που θα σκίσει το λυκόσκυλο. Μέχρι τελικής πτώσης θα το πάει.
Μόνο, που και εδώ, στον άγριο αυτό παράνομο κόσμο, υπάρχουν νόρμες.
Στις κυνομαχίες της Κατερίνης ή της Βέροιας, αυτές που γίνονται σε απομονωμένα εκτός σχεδίου χωράφια, οι θεατές ποντάρουν σε δύστυχα ζώα, που ασυνείδητοι κερδοσκόποι τα βάζουν να παλεύουν μεταξύ τους.
Βλέπουν όμως, τα σκυλιά που θα κάνουν το παιγνίδι και ανάλογα διαλέγουν.
Στις κυνομαχίες της χρηματιστικής οικονομίας όταν ποντάρεις, νομίζεις ότι το λυκόσκυλό σου θα παίξει με πεκινουά και θα τα κονομήσεις.
Αμ δε. Για πότε αρχίζουν πόλεμοι, κλείνουν διώρυγες, ανοίγουν νέες πηγές, ούτε που μπορείς να το φανταστείς, την ώρα που κάνεις τα κουμάντα σου.
Για να κλείσουμε την ιστορία, τράπεζες, αμοιβαία και επενδυτικά κεφάλαια και ένας ολόκληρος συρφετός παρασίτων, που ζουν και καλοπερνούν από αυτό το περίεργο αλισβερίσι με ξένα χρήματα, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ελεύθερη οικονομία του Adam Smith και του Ricardo
Τα χρήματα που παίζονται, είναι χρήματα που μπαινοβγαίνουν από offshore εταιρείες λαθρεμπόρων, εμπόρων όπλων και ναρκωτικών, σωματεμπόρων, δικτατόρων, φοροφυγάδων και, φυσικά , αφελών αποταμιευτών.
Ένα μόνο 5%, από όλο το παγκόσμιο χρήμα, πάει σε επενδύσεις που αυξάνουν τον πραγματικό πλούτο και δίνουν δουλειά σε ανθρώπους.
Το υπόλοιπο; Παίζεται στην τσόχα του καπιταλισμού.
Είναι δικά μας χρήματα αυτά, και, με διάφορα κόλπα, βρέθηκε στα χέρια άλλων.
Πώς λοιπόν, να κάνεις σοσιαλισμό, όταν τα χρήματα είναι παρκαρισμένα στη Καραϊβική, στον Παναμά η το Λουξεμβούργο;
Πολύ καλά ο Μακρόν είπε ότι, αντί να ζητάμε συνέχεια παροχές, να κοιτάξουμε να δουλέψουμε και να μην κάνουμε την αγορά μπουρδέλο.
Να δουλέψουμε περισσότερο, αδέλφια.
Να γίνουμε πoυτάνες, αλλά όχι σε μπoυρδέλα.
Πoυτάνες του δρόμου. Φτηνές, χωρίς ασφάλιση, χωρίς γιατρό, χωρίς καν βιβλιάριο.
Και ό,τι λεφτά βγάζουμε, να τους τα δίνουμε.
Να τα παίξουν και αυτά.
Στο καζίνο, στα άλογα, στους παπατζήδες, τέλος πάντων, της ελεύθερης χρηματιστικής οικονομίας.
Γ.Κ.
Υ.Γ.1 Το κείμενο αυτό γράφτηκε εμπνευσμένο από την ανάγνωση του βιβλίου του Marc Chesney
«Από τον μεγάλο πόλεμο στην διαρκή κρίση του καπιταλισμού». Οι μέρες του ’14, που ξεκίνησε ο πρώτος Παγκόσμιος, θυμίζουν το σήμερα. Μόνο που αυτή την φορά ο πόλεμος δεν θα είναι με τα όπλα. Θα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των funds, των τραπεζών και των offshore εταιρειών που έχουν μαζέψει όλο το παγκόσμιο χρέος. Τα χρέη κρατών και ιδιωτών δεν μαζεύονται. Όσες συντάξεις και να κόψεις, όσα επιδόματα και να στερήσεις. Οι φυσικοί πόροι που διαθέτει ο πλανήτης, και ο πλούτος σε ακίνητα η μετοχές, δεν επαρκούν για να καλύψουν αυτή τη φούσκα. Σύντομα θα δούμε αυτούς που κρατούν το χρέος, να αρχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους. Και θα είναι η πρώτη φορά που θα πλακώνονται βουβάλια και θα γελούν βατράχια.
Υ.Γ.2 Για να παρηγορηθούν οι φίλοι που δεν έχουν μία, τους ενημερώνω ότι μετρήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ο χρόνος ευτυχίας που διαρκεί η ικανοποίηση που προσφέρει η αποκόμιση ενός οριακού άπληστου κέρδους. Μόλις δυο ώρες. Μόλις περάσει αυτός ο χρόνος, το ελατήριο της ψυχικής διάθεσης επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση του άγχους για την αναζήτηση νέου πλούτου. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που όλοι αυτοί που παίζουν στο καζίνο του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά, για να μετριάσουν τα στερητικά συμπτώματα, όταν δεν μπορούν να κερδίσουν και άλλα χρήματα, το ρίχνουν στη κόκα. Και πέφτουν στην κατάθλιψη, όταν τα χάνουν όλα.
Y.Γ.3 Να παίζουν άφοβα οι κουμπάροι σε δομημένα ομόλογα. Τέσσερα χρόνια με αναστολή είναι η πρωτόδική ποινή για ένα ομόλογο εκατό τριάντα εκατομμυρίων και κάπου δύο εκατομμύρια κινήσεις εμβασμάτων σε τραπεζικούς λογαριασμούς του Προέδρου στο εξωτερικό, λίγες μόνο μέρες μετά την αγορά του ομολόγου. Όση ήτανε και παλιότερα η ποινή για ένα πρεζόνι με λίγα γραμμάρια χόρτο. Μόνο που τα πρεζόνια δεν έπαιρναν αναστολή.
(Αγαπητέ φίλε, είστε πάντα απολαυστικός και εξαιρετικά κατατοπιστικός. Περιμένω με αγωνία τον πρώτο τραπεζίτη που θα θελήσει να κλάψει στον ώμο μου. Θα βγάλω και σέλφι. Να είστε καλά.)
Πηγή: pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου