Να πεθάνετε, να πεθάνετε!!! (ή η πνευματικότητα των δήθεν καλλιτεχνών)

Είναι αρκετός καιρός τώρα που ταλανίζει πολλούς φίλους και γνωστούς, η στάση ορισμένων "θεωρητικά" πνευματικών ανθρώπων ή καλλίτερα προβεβλημένων από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης καλλιτεχνών, κυρίως τραγουδιστών και τραγουδοποιών, που "δήθεν" εκπροσωπούν τον λεγόμενο "ποιοτικό" χώρο ή όπως είχε πει ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις το έντεχνο τραγούδι. Και εννοώ τη στάση τους απέναντι στα πράγματα σήμερα, η οποία στάση μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο παθητική και σε ένα βαθμό ελιτίστικη, αφού δεν είναι λίγες οι φορές, που χαρακτήρισαν κάποιοι από αυτούς σ' ένα βαθμό δίκαια όσα επωμίζεται αυτός ο λαός, στο στυλ ότι και καλά είναι υπεύθυνος για τις επιλογές που έκανε τόσα χρόνια. Κάτι που δεν απέχει πολύ από τη λογική του "Μαζί τα φάγαμε"...

Κρίνουν, κατακρίνουν, το παίζουν ειδήμονες επί παντός επιστητού (από οικονομικά, κοινωνικά κλπ θέματα), δίχως βέβαια να παρεμβαίνουν ποτέ ουσιαστικά στα πράγματα, απλά από το γυάλινο πύργο τους να πίνουν ένα ποτήρι κρασί και να δίνουν συνέντευξεις σε περιοδικά νέου τύπου life style (πχ LIFO) σε δηθενοκουλτουριάδες δημοσιογραφίσκους με κοκκάλινο πολύχρωμο σκελετό και απέριττο στυλάκι (νεο - ποπ φάση), τα τραγούδια τους να παίζονται σαν κασέτα από τα στημένα playlist ραδιοφωνικών σταθμών που εκπροσωπούν κι αυτοί το "έντεχνο" τραγούδι (οι οποίοι ανήκουν σε ιδιοκτησίες μεγαλοκαρχαριών, βλέπε Μελωδία - Αλαφούζος).

Όσο για τα τραγούδια τους;;; εδώ πραγματικά γελάμε (ή μήπως κλαίμε για την ένδοια που έχει πέσει η ελληνική μουσική!!!??). Εν μέσω σφοδρότατης ύφεσης, οι νέο δήθεν τραγουδιστές του ελληνικού πενταγράμμου, επιλέγουν τραγούδια που μιλούν για προσωπικά αδιέξοδα, ανεκπλήρωτους έρωτες, ο στίχος πάλι, πλανάται στο αφηρημένο... Μερικά παραδείγματα αρκούν, διαβάστε στιχάρες:

Έσπασα την κολώνια σου,
έσπασα το άρωμα σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω, χορεύω στα γυαλιά...
Ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλιά σου
τώρα δεν έχω τίποτα
να σε θυμίζει πια...  (Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης, Eκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό
και κάτω απ’ τη ζακέτα φοράω νυχτικό
Το ξέρω σ’ αγαπώ, το ξέρω σε έχω χάσει
Στην έξοδο εφτά το τέλος μας πετά.... (Στίχοι: Σάνυ (Sunny) Μπαλτζή, Εκτελεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη)

Τί με ρωτάς
Τι να σου λέω
Εδώ τα βλέπεις
Θες με κρατάς
Κι αν δε σου κάνω
Με επιστρέφεις..... (Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος -Εκτέλεση: Νατάσσα Μποφίλιου)

Αν τα παραπάνω στιχάκια γραφώνταν και προβαλονταν σε μια εποχή "επίπλαστης ευδαιμονίας", όπως οι δεκαετίες που πέρασαν για μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων να το καταλάβω, αλλά σε μια εποχή, όπου το μεγαλύτερο μέρος του λαού βρίσκεται στα πρόθηρα της εξαθλίωσης, μου φαίνεται το λιγότερο άτοπο κι ανάρμοστο να ακούω στo ραδιόφωνo τραγούδια που ψυχανεμίζονται ανεκλπήρωτους έρωτες και προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδα! 

Κι επιπλέον, οι καλλιτέχνες αυτού του είδους να βγαίνουν αραιά πυκνά στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και να πουλάνε ιδεολογία και πολιτική στάση και θέση, καθαρά πασιφίσιστικη.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Νατάσσα Μποφίλιου (προβεβλημένη τραγουδίστρια, παιδί του Κραουνακιστάν, προσπαθεί να αναδειχτεί ως καλλιτεχνική περσόνα και αρτίστα, τύπου Τάνιας Τσανακλίδου -  δε τη φτάνει βέβαια ούτε στο νυχάκι της), που πέρα από τις δηλώσεις της πέρισυ το Καλοκάιρι ότι: "Οι Αγανατησμένοι δε με έχουν πείσει" ( - και ποια είσαι εσύ κυρά μου που πρέπει να σε πείσει η λαϊκή οργή και αγανάκτηση;;;), προσπαθεί να αναδειχτεί σε σύμβολο κατά του ναζισμού στην Ελλάδα (μπου χαχαχαχα). Στις περασμένες εκλογές, η Νατάσα είχε γράψει στο λογαριασμό της στο twitter: «Κτήνη, αλήτες, σας δόθηκε και σημασία. Να πεθάνετε φασίστες, μέλη και ψηφοφόροι, προς ένδειξη σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε μια εμπεριστατωμένη πολιτική θέση, ωριμου πνευματικού ανθρώπου (ναι τη Νατάσσα λέω) η οποία σε παλιότερη συνέντευξή της δήλωνε ότι: "Αν δεν ήμουν τραγουδίστρια, σίγουρα θα γινόμουν πολιτική αναλύτρια"!!!! Κοπελιά, μετά από τέτοιες δηλώσεις θεωρώ ότι ο τόπος έχει βαθύτατη ανάγκη τα φώτα σου!!!

Βέβαια, απειλήθηκε από τους γορίλες του ναζιστικού χώρου σε επικείμενες εμφανίσεις της και προσπάθησε να ανασκευάσει λέγοντας: «Μιλούσα για πολιτικό και ιδεολογικό θάνατο και όχι για βιολογικό. Ε, κι έπεσαν να με φάνε, είχα πάρα πολλές απειλές. Μου έστελναν μέιλ που έγραφαν «μωρή καρ…λα θα σε κρεμάσουμε από τα έντερά σου στο Σύνταγμα» και διάφορες τέτοιες χυδαιότητες. Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και στις εμφανίσεις μου τότε καλούσα πάντα προληπτικά την αστυνομία. Κυρίως φοβόμουν για τους ανθρώπους που είχαν έρθει να με δουν». Μμμμ τι αληγορεία!!! Ιδεολογικός θάνατος στους ναζιστές εν Ελλάδι, κι αν το πάω και λίγο παραπέρα και πνευματικός, λες και οι τύποι αυτοί έχουν στηβαρή ιδεολογία και πνευματικά δεν είναι λοβοτομημένοι ή ακρωτηριασμένοι, πρέπει να δώσει η Νατάσσα το πυρ για να πεθάνουν, ιδεολογικά βέβαια!!! Μεγάλη προσφορά στον τόπο, στο λαό και στους αγώνες του αυτού του είδους οι καλλιτεχνάρες! Άλλες εποχές γράφονταν σοριδόν τραγούδια για τη λευτεριά από τη μπότα του κατακτητή μέχρι τον αγώνα εναντια στη χούντα, σήμερα το star - system έχει οχυρωθεί μ' ασπίδα κάτι τέτοιες σταρλέτες...

Στον αντίποδα, υπάρχουν καλλιτέχνες που βρίσκονται πάντα στο πλάι του λαού, που σιγά σιγά το σύστημα τους παραμερίζει, αλλά που θα πάει θα σηκωθεί αυτός ο λαός και πνευματικά και θα ξεράσει όλα τα αποκαϊδια και τους φελούς που μας τριγυρίζουν....

Αφιερωμένα τα παρακάτω και περαστικά σας καλλιτεχνάρες:

Από τον SantiNustaPuho